Ասում են, թե երբ շիրիմների վրա խոտը և ծաղիկը կանաչ են ու խիտ, դա արցունքներից է: Հայրիկի գերեզմանաթմբի վրա և´ կանաչն էր առատ, և´ փուշը: Թիթեղյա ծաղկեպսակը, որ միակն է նրա գլխավերևում, անընդհատ ժնգժնգում է քամուց, համենայնդեպս, ինձ այդպես է թվում: Գուցե նրանից է, որ նվիրողը շատ էր հարուստ, կին էր, շատ հեռվից էր եկել, փոսը դրած դագաղի վրա մի բուռ հող լցնելուց հետո, դարձյալ շատ հեռուն գնաց:
Երբ ծունկ չոքած խունկ էի ծխում հայրիկի շիրմաթմբի վրա, գերեզմանոցի պահակատան դուռը բացվեց, և կորամեջք Սարգիս քեռին եկավ: Ատամները շուրջ տարին սև ու կանաչ են դեղաբույսեր ուտելուց և հալածական թափառականի տառապանք են վերագրում նրան: Իմ, ամեն անգամ, գերեզմանոց այցելելուց հետո, հայրիկի շիրմաթմբի վրա ավելանում են փշերը, կակաչները պոկոտում եմ թաքուն, որ պահակատան լուսամուտից դիտող Սարգիս քեռին չնկատի, խոթում եմ ծոցս` վերնաշապիկիս տակ, որ հետո մի հարմար տեղ նետեմ: Կակաչները ցանել էր մայրիկը և ամեն օր այցելում էր գերեզմանատուն` օրեցօր բացվող կակաչների հետ խոսելու: Նա ասում էր, թե ամեն մի նոր բացվող կակաչ մի նոր խոսք է հայրիկից եկած, թե այս բոլոր կակաչները նրանից եկած հեքիաթներ են:
Սարգիս քեռին կանգնել էր իմ գլխավերևում, և նրա տեսքն այս շաբաթ ավելի էր տագնապած ու սմքած: Նա տառապում էր մարմնի ինչ-որ մահաբեր հիվանդությունից և հավատացել էր խորհուրդներին, թե օրական չորս-հինգ անգամ կակաչի ցողուն ուտելը կառողջացնի իրեն: Ինձ ասում է. «Քո այստեղ գալուց հետո փշերը շատանում են, կակաչները` պակասում»:
